Op zoek naar foto's voor mijn eerste geplande blog over paardenbloemen, spotte ik de eerste vuurwantsen van dit jaar in de voortuin van een dichtgespijkerd pand in Oud-Krispijn. Een man in een auto stopte voor het tuinhek en stapte uit. 'Bent u iets moois aan het maken?' vroeg hij terwijl ik een aantal plaatjes schoot. Hij bleek de projectmanager van deze wijk voor de gemeente. De vuurwantsen waar ik mijn lens op richtte, baarden hem een beetje zorgen: 'het is toch geen beschermde soort? Anders kunnen deze huizen huizen niet gesloopt worden.' Voor zover ik weet, deelt deze wants niet het lot van rugstreeppad, dus ik kon hem geruststellen. Alhoewel ik het jammer vind dat deze diertjes zullen moeten verkassen en dat de meeste planten hier het niet zullen overleven. Maar ja, ook mensendieren moeten wonen.
Er was nog iets anders wat hem bezighield: hij wil graag mensen, elk met hun eigen capaciteiten, betrekken bij het nieuwsblad van het woningbouwbedrijf. 'Er zitten heel veel mensen met talenten in deze wijk,' waarvan menigeen onzichtbaar. Het doel is om mensen aan het daglicht te brengen en zo de samenhang in de wijk te vergroten. Samenleven begint met elkaar kennen en bewonderen om wat men kan. Samenleven met de natuur om ons heen vergt een soortgelijk proces. Dit is gelijk een van de redenen waarom ik hier blogs wil schrijven.
Het idee dat deze stadswandelaar een bijzonder beestje spotte in de wijk waarvoor hij verantwoordelijk is, sprak hem kennelijk aan. Hij spoorde me aan om een stukje over deze vuurwantsen, of andere natuur uit de wijk, in te zenden bij de redactie van de nieuwsbrief van Oud-Krispijn. Aldus geschiedde. Binnenkort verschijnt er een stukje van mijn hand in de nieuwsbrief. Een mooier begin van deze blogspot had ik me niet kunnen indenken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten